Marino, Dublin
Dublin, Ireland
Een wijk in Dublin gebaseerd op de ideeën van Ebenezers Howard's garden city.
| Type tuinstad: | Woningbouwcorporatie |
| Land: | Ireland |
| Plaats: | Dublin |
| Bouwjaren: |
1923 Start construction 1926 Completion
|
| Opdrachtgever: | Dublin Corporation |
| Vervaardiger: |
H.T. O'Rourke Horace Tennyson O'Rourke (1880–1963) was een Ierse architect en stadsplanner. O'Rourke in de Dictionary of Irish Biography F.G. Hicks Frederick George Hicks (1870-1966) was een Ierse architect. Hicks in de Dictionary of Irish Architects 1720-1940 |
| Beschermd stadsgezicht: | Nee |
| Algemene staat van de tuinstad: | Goede staat |
Algemene beschrijving
Marino is een binnenwijk aan de noordkant van Dublin, Ierland. De eerste ontwikkeling bestond uit ongeveer 1300 betonnen huizen en is een van de eerste voorbeelden van een betaalbaar huisvestingsproject in de republiek Ierland, die in 1922 onafhankelijk werd. Het was ook de eerste gemeentelijke woonwijk in het land.
Zoals in talloze andere steden over de hele wereld had Dublin aan het begin van de 20e eeuw te kampen met een huisvestingscrisis, met slechte levensomstandigheden in overvolle sloppenwijken. Het idee van staatsverantwoordelijkheid voor huisvesting won aan kracht, evenals Ebenezer Howards visie van tuinsteden. De Dublin Corporation, de vroegere naam van het stadsbestuur en zijn administratieve organisatie in Dublin, ontwikkelde plannen voor huisvesting in de voorsteden.
In 1914 stelden stedenbouwkundigen Patrick Geddes en Raymond Unwin een plan op voor 1100 huizen in Marino op een terrein van 96 hectare. De Corporation kreeg de controle over de grond in 1915, maar door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog werden de plannen voor het plan uitgesteld.
In 1919 stelde stadsarchitect Charles McCarthy een plan voor met 600 woningen op een terrein van 50 hectare. Een jaar later presenteerde McCarthy's assistent en opvolger Horace O'Rourke plannen en tekeningen die geïnspireerd waren op de tuinstadbeweging.
De werkzaamheden op het terrein begonnen in 1924; de architect van de eerste 428 huizen in salonstijl was F.G. Hicks.
Architectuur / Stedenbouw
De indeling was vrij geometrisch, met een verscheidenheid aan woningtypes, het gebruik van tegenslagen en een noord-zuidas. Er werden grote tuinen aangelegd en de gemeenschappelijke ruimten werden omgevormd tot grote ruimten, vooral de twee ronde parken, waardoor de dichtheid laag bleef. De huizen in Marino waren van het type "salon" met woonkamer, salon, drie slaapkamers, bijkeuken, voorraadkamer, badkamer en toilet, plus een kolenkelder. Ze moesten worden gebouwd in blokken van acht, zes, vijf, drie en in paren met een verscheidenheid aan materialen en bouwmethoden om eentonigheid te voorkomen. Men wilde Ierse materialen gebruiken als dat tegen een redelijke prijs mogelijk was.
Recente ontwikkelingen
Uit Marino at 100: A garden suburb of lasting influence: "In fysieke termen is het gebied weinig veranderd en zou het direct herkenbaar zijn voor de eerste bewoners. Het uiterlijk van de huizen is grotendeels onveranderd, een bewijs van de kwaliteit van de bouw. De smalle wegen zijn nooit ontworpen met het oog op verkeer en zijn in feite perfect geschikt voor moderne verkeersregeling. De noodzaak om auto's te parkeren heeft er echter toe geleid dat de meeste voortuinen zijn omgebouwd tot opritten. Om het verkeer in goede banen te leiden zijn rond de cirkelvormige parken eenrichtingsverkeer ingesteld en sommige doorgaande wegen zijn veranderd in doodlopende straten. De stalen kozijnen, die ten tijde van de installatie als "modern" werden beschouwd, zijn niet goed bewaard gebleven en zijn bijna overal vervangen. Voor de rest is er geen sloop geweest, geen vervanging van terrassen door nieuwbouw, maar een paar invoegingen in royale zijtuinen. Het gebied is gesetteld en middenklasse geworden.
(...) Achter de huizen was veel open ruimte voorzien. Deze was bedoeld als moestuin, maar dat is er nooit van gekomen. De open toegang tot deze ruimtes, plaatselijk bekend als de "lanes" werd een onofficiële circulatieruimte, veilig voor verkeer en bijna Radburn-achtig. Dit gebruik bleef bestaan tot de jaren 1970, maar daarna leidden toenemende asociale activiteiten en angst voor de veiligheid tot de sluiting van de toegangspunten en de ruimte is nu alleen toegankelijk voor de bewoners van de huizen met uitzicht."
Bronnen
- Boek of publicatie
Brady, J. and McManus, R. (2018) Marino at 100: A garden suburb of lasting influence. Irish Geography, 51(1).
- Website URL
A Garden City – The Dublin Corporation Housing Scheme at Marino, 1924
